دینداری یا مذهبی بودن عبارت است از مجموع شناخت ها، احساسات و تمایلات نسبتاً پایدار و مثبت نسبت به دین که در وضع عادی، طبیعی، اجتماعی و روانی خانواده وجود داشته باشد و در کنش های آنها به ظهور برسد.
خانواده، مکانی است که فرد مدت طولانی از عمر خود را در آن می گذراند و بسیاری از ارزش ها و هنجارها را در خود درونی می کند بنابراین در جهت دهی به نگرش ها و رفتارهای فرزندان نقش پر رنگی دارد.
مدارای اجتماعی، پذیرش تفاوت ها و تمایزهای موجود در جامعه تعریف می شود. مدارا، ابعاد گوناگونی نظیر مدارای دینی، ی، عقیدتی، رفتاری و. دارد.
عوامل مختلفی بر میزان مدارای اجتماعی مؤثر هستند که یکی از آنها نقش خانواده است.
براساس نظر دور کیم، متون مقدس به دلیل وجود اصول و نشانه هایی که برای رفتار های مؤمنان تجویز می کند، رفتار مؤمنان را جهت می دهد و آنها را نسبت به رفتارهای خارج از چارچوب این متون حساس می کند.
در یک خانواده که خود را به دین و مذهبی خاص پایبند می دانند، هنجارهایی خاص حاکم است و رفتارهای اعضای خانواده از این هنجارهای مذهبی متأثر است.
فرزندان خانواده های مذهبی که الگوهای نگرشی و رفتاری مشخصی دارند، وقتی وارد جامعه می شوند با کسانی که نگرش ها، عقاید و رفتارهای متفاوت با دین دارند، کمتر مدارا می کنند و آنها را نمی پذیرند.
هر چه میزان دینداری خانواده بیشتر باشد، فرد مدارای کمتری خواهد داشت.
منبع:
زالی زاده، مسعود؛ باقری، معصومه؛ ملتفت، حسین، (1397)، بررسی عوامل خانوادگی مؤثر بر مدارای اجتماعی»، جامعه شناسی کاربردی، سال بیست و نهم، ش دوم، 129-146.
فاطمه صحت نژاد
«قوم مداری»، متصل کننده یا بمب؟!
خانواده ,مدارای ,رفتارهای ,مذهبی ,فرزندان ,اجتماعی ,ها و ,و رفتارهای ,نسبت به ,آنها را ,بر مدارای
درباره این سایت